و آنگاه که پروردگارِ مهرپرور انسان را برای جانشینیِ خود آفرید و نیروهای هستی را به‌خدمت انسان گمارد، نفسِ بد‌کنشِ انسان خطر‌آفرین گردید و با خودپسندی ستم آغازید و از سرشتِ مهربان و الهیِ انسان پیروی نکرد، سرشتِ الهیِ انسان از نفسِ بدکنشِ او برتر است و پیروی از سرشتِ مهربانِ الهی تنها راه به سوی پروردگار مهرپرور است و تنها پیروانِ نابِ سرشتِ مهربانِ الهی از فریبِ نفسِ بدکنش در امان هستند و انسان باید تا نفسِ بدکنش، ستمکار، خودپسند و نکوهیده را از خود دور سازد تا از جانشینی پروردگار ناکام نگردد.
با وجودِ سرشتِ الهی و امکانِ جانشینیِ پروردگارِ مهرپرور بیشتر انسانهای خودخواه راهِ نفسِ بدکنش را برمی گزینند و فقط انسانهایِ با سرشتِ نابِ الهی از فریبِ نفسِ بدکنش در امان خواهند بود، نفسِ بدکنش و ستمکارِ انسان تا روز رستاخیز فرصتِ پشیمانی دارد، پیروانِ نفسِ سرکش و نکوهیده از سرشتِ الهیِ خود دور و در رستاخیز با سرشکستگی و درد و رنج روبرو خواهند گردید.
 وسوسه‌ی نفسِ بدکنشِ انسان و نبردِ سرشتِ الهیِ انسان با نفسِ بدکنش تا هنگامه رستاخیز ادامه دارد و نفسِ بد کنش با آرزوها، مال اندوزی و برتری جویی انسانها را می فریبد و به دام می اندازد و از سرشتِ الهی دور می سازد و فریب خوردگانِ نفسِ بدکنش در رستاخیز افسوس می‌خورند، فریب خوردگانِ نفسِ بدکنش در صورت پشیمانی می توانند کردار نفسانیِ خود را با نیکی جبران و بپوشانند.
به پروردگار مهرپرور سوگند که همه‌ی انسانها فریفته‌ی وسوسه‌ی نفسِ بدکنشِ خود خواهند شد و فقط پیروانِ نابِ سرشتِ الهی‌ از کمین نفسِ بدکنش در امان هستند و این سخنی درست است و به‌درستیکه همه‌ی رنجبران رستاخیز از پیروانِ نفسِ بدکنش می‌باشند.