دائوئی را که بتوان نامید؛ خود دائو نیست.
هرچیز با ضد آن شناخته می‌شود، هرچیز با ضد خود نام می‌گیرد؛ ریشه ضد ندارد، ریشه نام ندارد، دائو به هیچ می‌ماند.
ریشه؛ شبیه هیچ است، هیچ شبیه آن نیست، دائو نیستِ هست است.
ریشه؛ نبودن جاویدان است، به خیال و گمان و وهم ناید، بی‌زمان است.
هست؛ بودن است، تجلیِ ریشه است، نام‌ها دارد.
دائو و آفریدگان؛ یک هستند و این بزرگترین سرّ است.
سرشتِ ذاتی؛ سّر است، چون نفسِ بدکنش محو، کنشگری ایستا و یک دیده شود، سرشتِ ذاتی متجلی می‌گردد.