تنها سرشتِ الهی انسان که از روحِ پروردگار است، زیبا است. انسان آنگاه که چیز دیگر را زیبا نام می‌نهد، زشت را می‌آفریند.
تنها سرشتِ الهی انسان که از روحِ پروردگار است، نیک است. انسان آنگاه که چیز دیگر را نیک نام می‌نهد، بد را می‌آفریند.
بنابراین زشت و بد آفریده‌ی انسان هستند.
سختی و آسانی، بلندی و کوتاهی، پستی و والائی، پیش و پس، ندا و صدا، ... اگرچه در ظاهر متضاد می‌نمایند اما از یکدیگر و با یکدیگر شکل گرفته و معنا می‌شوند.
فرزانه آن است که سرشتِ الهی را بدون کنش و بدون سخن به مردم یادآور شود و خواست دیگر نداشته باشد.
روح الهی محور هستی است و هستی از روح الهی است.
مهربانی، نیکی و کمالِ هستی از سرشتِ الهی است و آن پذیرای همه است و آن نشانه‌ی راه است.
سرشتِ الهی انسان از روحِ پروردگار است، به خود نمی‌بالد و خود را مالک انسان نمی‌داند، چراغ راه است.
سرشتِ الهی چون در انسان متجلی گردد، انسان به کمال می‌رسد.