سرشتِ ذاتی؛ زیبا است؛ هرگاه چیز دیگر ی زیبا نامیده شود، زشتِ آن هم آفریده می‌شود.
سرشتِ ذاتی؛ ریشه است، یک است، نیک است؛ هرگاه چیز دیگر نیک نامیده شود، بدِ آن هم آفریده می‌شود.
دوگانه‌های؛ چیز و هیچ، مرگ و زندگی، سختی و آسانی، بلندی و کوتاهی، پیش و پس،... اگرچه متضاد می‌نمایند؛ اما گواه یکدیگر اند، یگانه اند.
فرزانه؛ سرشتِ ذاتی را بی‌کنش و بی‌سخن به مردمان می‌نمایاند، پس کارها؛ زیبا و نیک کرده شود.
سرشتِ ذاتی؛ پذیرای همه و نشانه‌ی راه است.
سرشتِ ذاتی؛ به خود نمی‌بالد و خود را مالک نمی‌داند، چراغ راه است.
سرشتِ ذاتی؛ چون در انسان متجلی گردد، انسان به کمال می‌رسد.