سرشتِ ذاتی، ریشه است؛ سرشتِ ذاتی زیبا است، هرگاه چیز دیگر زیبا نامیده شود؛ زشتِ آن هم آفریده می‌شود.
سرشتِ ذاتی یک است؛ سرشتِ ذاتی نیک است، هرگاه چیز دیگر نیک نامیده شود؛ بدِ آن هم آفریده می‌شود.
دوگانه‌های؛ چیز و هیچ، بودن و نبودن، مرگ و زندگی، سختی و آسانی، بلندی و کوتاهی، پیش و پس، ندا و صدا، و... اگرچه متضاد می‌نمایند، اما گواه یکدیگر اند، یگانه اند.
پس فرزانه؛ سرشتِ ذاتی را بی‌کنش و بی‌سخن به مردم یادآور می‌شود؛ پس کارها؛ بدونِ دعوی نام، زیبا و نیک کرده شود.
سرشتِ ذاتی؛ پذیرای همه و نشانه‌ی راه است.
سرشتِ ذاتی؛ به خود نمی‌بالد و خود را مالک نمی‌داند، چراغ راه است.
سرشتِ ذاتی چون در انسان متجلی گردد، انسان به کمال می‌رسد.