سرشتِ ذاتی؛ سرچشمه‌ی دانایی است، دانشی که از این چشمه سیراب نباشد؛ تشنه می‌ماند، ستیزه ‌جو می‌گردد.
سرشتِ ذاتی؛ گنج بی پایان است، ثروتی که از این گنج بی‌بهره باشد؛ سود نمی‌رساند، دزدیده می‌شود.
پس انسانِ کامل؛ چشمه‌ی دانایی و گنجِ بی‌پایان را به مردمان می‌نمایاند، ستیزه و دزدی از میان برخیزد.
پس فرزانه؛ شایسته سالاری را فرومی‌نهد، او بی‌کنش است؛ پس ارجمندترین کنش ها را مردمان می‌آفرینند.
پس حاکمِ حکیم؛ حواس مردمان را هوشیار کرده و از برانگیختگی در امان می‌دارد؛ پس کارها درست را به انجام می‌رسد.