ریشه و سرشتِ ذاتی؛ سرچشمه‌ی دانایی است، آبشخور دانشِ انسان است.
از سرشتِ متعالی؛ جز اندکی نمی‌دانیم، ژرف است، بی‌کران است، فروتن است، هستِ نیست است، ازلی است.
سرشتِ ذاتی و متعالی؛ چون جامی تهی است، هرچه بیشتر از آن برگیری، هرگز آن را پُر نیابی، با هستی یگانه است، آن سّر است.
لطیف است، دیده نمی‌شود، کارهای سخت و دشوار را آسان و روان می‌کند، خود را عیان نمی‌سازد.