ریشه و سرشتِ ذاتی؛ سرچشمه‌ی دانایی است، آبشخور دانشِ انسان است.
از سرشتِ متعالی؛ جز اندکی نمی‌دانیم، ژرف است، بی‌کران است، فروتن است، هستِ نیست است، ازلی است.
سرشتِ ذاتی؛ چون جامی تهی است، هرچه بیشتر از آن برگیری، هرگز آن را پُر نیابی، با هستی یگانه است، آن سّر است؛
لطیف است، دیده نمی‌شود، کارهای سخت و دشوار را آسان و روان می‌کند، خود را عیان نمی‌سازد.