ریشه، یک و سرشتِ متعالی؛ نه مهر می‌ورزد و نه خشم، تهی است و کرداری ندارد، همه را یک می‌داند.
سرشتِ ذاتی و متعالی؛ هستِ نیست است، تهی است؛ چیزها از آن پُر شوند و هرگز فرسوده نگردد.
سرشتِ ذاتی؛ چون متجلی شود، انسان فرزانه می‌شود.
فرزانه؛ مهربان است، دخالتگر نیست، نه مهر می‌ورزد و نه خشم، مردمان را بدون سخن به سوی سرشتِ ذاتی رهنمون می‌سازد.
پس؛ کارها، درست کرده شود، کسی نمی‌داند آن کارها درست است.
سخن؛ چون پُر شود یاوه شود.
پس؛ کم گو، گزیده گو، یک را محکم در آغوش بگیر.