ریشه و سرشتِ ذاتی، نه مهر می‌ورزد و نه خشم می‌گیرد؛ کرداری ندارد، همه را یک می‌داند.
سرشتِ ذاتی، هستِ نیست است، تهی است؛ چیزها از آن پُر شوند و هرگز فرسوده نگردد.
سرشتِ ذاتی؛ چون متجلی شود؛ انسان فرزانه شود.
فرزانه، مهربان است، دخالتگر نیست، مهر نمی‌ورزد، خشم نمی‌گیرد؛ مردمان را بدون سخن به سوی سرشتِ ذاتی رهنمون می‌سازد.
پس، کارها درست کرده شود و کسی نمی‌داند آن کارها درست است.
پس، سخن چون پُر شود؛ یاوه شود.
پس، کم گو، گزیده گو؛ سرشتِ ذاتی و یک را محکم در آغوش بگیر.