ریشه و سرشتِ ذاتی؛ ازلی و ابدی است، آن را مرگ یا خواب فرا نمی‌گیرد، نیست انگار است، خودخواهی ندارد.
ریشه و اصل؛ دروازه‌ی نیستی به هستی است، آفرینش از آن آغاز می‌شود؛ پس مادرِ هستی است.
انسانِ کامل؛ از نفس رها شده و خود را فراموش کرده است؛ پس خود را یافته است.
انسانِ کامل؛ ریشه و سرشتِ ذاتیِ مردمان را به آنان می‌نمایاند؛ اما رهبر مردمان نمی‌شود، او بی‌کنش است.
سرشتِ ذاتیِ انسانِ کامل؛ جلوه‌گر است، او پشتِ همگان است؛ پس مردمان او را پیشگام می‌دانند.
آیا هستی از نیستی نیست؟