سرشتِ ذاتیِ انسان؛ متعالی است و مانند ندارد، شاید؛ شبیه باران، شبیه آب باشد؟
آب، مایه زندگانی است و باران، از آسمان بر همه‌ی موجودات می‌بارد، سرشتِ ذاتی انسان؛ به آب می‌ماند.
آب، در پایین‌ترین‌ها آرام می‌گیرد، سرشتِ ذاتی انسان، متواضع و فروتن است، سرشتِ متعالی انسان؛ به آب می‌ماند.
فرزانه، که سرشتِ ذاتی و متعالی او متجلی گردیده، توانا است، منظم و دقیق است، نور خود را بر همگان می‌تاباند، ستیزه‌جو نیست، رقابت بر نمی‌انگیزاند، مقایسه نمی‌کند، با آشتی و آرامش؛ مهرورزی را ترویج می‌کند.
فرزانه، در کارهای مردمان دخالت نمی‌کند و مانند خاک فروتن است؛ بنابراین اشتباه نمی‌کند.