آنگاه که نفسِ بدکنش به جنبش می‌آید؛ آیا می‌توانی با تمرکز بر نَفَس‌هایت، سرشتِ ذاتی و یک را محکم در آغوش بگیری؟
آیا می‌توانی در پناه سرشتِ ذاتی، بر اجزای نفسِ بدکنش‌ مانند؛ خودخواهی، خودپسندی و...تمرکز کرده و بسان کودک پاک و زلال باشی؟
آیا می‌توانی آئینه‌ی سرشتِ متعالی‌ را که از ذرّات نفسِ بدکنش کدر گشته؛ صیقل دهی؟
آیا می‌توانی بدون دخالتگری و منّت و آزار؛ به هستی مهربانی‌ نثار کنی ولی از آن آگاه نباشی؟
آیا می‌توانی خود بخود از خود تهی شوی و در ابدیت گام نهی و بازگردی؟
آیا می‌توانی در گشایش و تنگنا؛ همچون مادر فروتن و مهربان باقی بمانی؟
با سرشتِ ذاتی؛ فرزندت را پدید آور اما مالک او مباش.
با سرشتِ ذاتی؛ هدایتش کن اما مهارش مکن.
سرشتِ ذاتی و متعالی؛ فضیلتِ اسرار آمیز است.