نام‌آوری و نواخت انسان را بر می‌کشاند، بدنامی و ننگ انسان را فرو می‌کاهد.
ثروت، قدرت و شوکت؛ نواخت است، بیمناک است.
نواخت و نام‌آوری؛ انگیزاننده اند، حواس را آشفته می‌سازد.
تهیدستی، ناتوانی و خواری؛ ننگ است، بیمناک است.
ننگ‌ و بدنامی؛ انگیزاننده اند، حواس را پریشان می‌کند.
نواخت و ننگ؛ بیمناک اند، انسان را رنجور می‌سازند.
پس حکیم حواس را برای سلامت تن و تن را برای ریشه و یک می‌خواهد.
پس نواخت و ننگ؛ حکیم را برنمی‌انگیزاند، پس حکیم رنجه نمی‌شود.
هستی در حکیم است، حکیم خودش را دوست می‌دارد، حکیم با هستی مهربان است پس او حکمران واقعی است.