نام‌آوری و نواخت؛ انسان را بر می‌کشاند، بدنامی و ننگ؛ انسان را فرو می‌کاهد.
ثروت، قدرت و شوکت؛ نواخت است، بیمناک است.
نواخت و نام‌آوری؛ انگیزاننده است، حواس را آشفته می‌سازد.
تهیدستی و خواری؛ ننگ است، بیمناک است.
ننگ‌ و بدنامی؛ انگیزاننده است، حواس را پریشان می‌کند.
پس نواخت و ننگ؛ هر دو بیمناک هستند، انسان را رنجور می‌سازند.
پس حکیم؛ حواس را برای سلامتِ تن و تن را برای ریشه و یک می‌خواهد.
پس نواخت و ننگ؛ حکیم را برنمی‌انگیزانند، پس حکیم؛ رنجه نمی‌شود.
هستی در حکیم است، حکیم خودش را دوست دارد، حکیم با هستی مهربان است، پس او حکمرانِ واقعی است.