از دیرباز انسانِ کامل؛ اسرارآمیز و مینوی جلوه می‌نمود، کس را به ژرفای وجودش راه نبود.
شاید انسانِ فرهیخته این‌گونه باشد؛
دوراندیش و آگاه، هوشیار و گوش‌بزنگ، وزین و آداب‌دان، نرم‌خو و سازگار، پیچیده و رازآلود؛
خویشتندار و شکیبا، مهربان و باگذشت، آفرینشگر و نوآور، گنجا و توانگر، ژرف و دشوار فهم.
گویا انسانِ کامل؛ هم‌راه دائو است، در بودن و نبودن روان است، بی‌کنش است، سرشتِ ذاتی‌اش متجلی است، بی‌کران است، با ریشه و یک است، بی‌مرگ است.