آن‌گاه که نفسِ بدکنش، تهی شود؛ سرشتِ ذاتی متجلی و انسانِ کامل زاده می‌شود.
یگانگی با هستی پدیدار، با ریشه و یک هم‌راه، آرامشِ ناب و بی‌کنشی پایدار می‌شود.
نگرش گشاده و جنبش آفریدگان از نبودن به بودن، و از بودن به نبودن؛ آشکار می‌شود.
پس بازگشت به اصل، به ریشه، به یک، به دائو؛ نمایان می‌شود.
به مرگ، به پایان بیاندیش و بر آن درنگ نما، پس خود بی‌کنش بمان.
مرگِ کالبد پایان نیست، سرشتِ ذاتی جاویدان است.