آن‌گاه که نفسِ بدکنش، تهی شود؛ سرشتِ ذاتی پُر و انسانِ کامل زاده می‌شود.
یگانگی با هستی پدیدار، با ریشه و یک هم‌راه، آرامشِ ناب و بی‌کنشی؛ پایدار می‌شود.
نگرش، گشاده؛ جنبشِ آفریدگان از نبودن به بودن، و از بودن به نبودن؛ آشکار می‌شود.
بازگشت به اصل، به ریشه، به یک و دائو؛ نمایان می‌شود.
پس؛ به مرگ، به پایان، بیاندیش و بر آن درنگ نما و خود؛ بی‌کنش بمان.
پس؛ مرگِ کالبد پایان نیست؛ سرشتِ ذاتی، جاویدان است.
پس؛ هرکس این راز ندانست، گرفتار بماند.