فروتن؛ والاتبار است.
نرم‌خو؛ خمیده است؛ راست می‌شود.
تهی از نفسِ بدکنش، تهی از نامهربانی؛ از سرشتِ ذاتی، از مهربانی پُر می‌شود.
ریشه، ازلی و کهن است؛ جوانه می‌شود.
بخشایش؛ فزاینده است، مهربانی می‌شود.
مال‌اندوزی؛ کاهنده است، دلواپسی می‌شود.
پس فرزانه؛ در سرشتِ ذاتی و دائو ماندگار می‌شود.
پس فرزانه؛ برای مردمان نمونه می‌شود.
او خودنما نیست؛ پس نامور می‌شود.
او فریب‌کار نیست؛ پس می‌درخشد.
او خودستا نیست؛ پس فرزانه می‌شود.
او سرافراز نیست؛ پس رهبر می‌شود.
او ستیزه‌جو نیست؛ پس نافرمانی نمی‌شود.
پس؛ این سخن دیرینه "فروتن؛ والاتبار است" یاوه نمی‌باشد.
به‌راستی فرزانه؛ فروتن و والاتبار است.
سرشتِ ذاتی انسانِ فرزانه؛ متجلی گردیده است.