بر ریشه و نیستی، آگاه بودن؛ در هستی زیستن، نواخت جاوید است.
نواخت جاویدان؛ تجلی سرشتِ ذاتی است، بازگشت به ریشه است، بازگشت به کودکی است.
جلوه‌های آفرینش را دانستن، در یک استوار ماندن؛
جلال مردانگی را دانستن، در جمال زنانگی زیستن؛
نفسِ بدکنش را شناختن، در سرشتِ بی‌پیرایه زندگی کردن؛
بر فرازِ قله‌های پر برف، در ژرفایِ تاریکِ درّه نفس کشیدن؛
کنده‌ی ناتراشیده بودن است، بی کم و کاست با مردمان، پویا و زایا بودن است.