جهان جامی است راز‌آمیز ، کسی آن را می‌شناسد که ریشه، اصل و تهی را دریافته باشد.
پس هرگاه انسان آرزو کند جهان را به چنگ آورد، ناگزیر ناکام خواهد ماند، من آن را چنین می‌بینم.
کهن الگوی هستی این چنین است؛
گاه پیش‌آهنگ، گاه پیرو؛
گاه با نفس گرم و زمانی با نفس سرد؛
گاه نیرومند،گاه سست؛
گاه برافراشته‌ و گاه فروافتاده.
پس حکیم؛ وادار نمی‌کند، پس تباه نمی‌سازد؛
وابسته نیست، پس چیزی را از دست نمی‌دهد؛
از بین نمی‌برد، پس از بین نمی‌رود.
از این رو انسان خردمند؛ زیاده‌روی را رها می‌کند، شُکوهِ ظاهری را کنار می‌نهد و نازش را از دل می‌‌زداید.