آن چیزی را که می‌گستری، فرومی‌کاهی.
آن چیزی را توان می‌بخشی، ناتوان می‌سازی.
آن چیزی را که بر‌می‌‌افرازی، فرو‌می‌افکنی.
آن چیزی را که می‌بخشی، بازمی‌ستانی.
این را روشناییِ نادیدنی نامند؛
ناتوان، بر توانا چیره شود.
آرامشِ ماهی، در ژرفایِ آب است؛
راز را، جز با رازپوش، در میان منه.