در آغاز، همه‌ی هستی یک بود، یگانه بود.
آسمان از آن نور یافت؛
زمین از آن آرام گرفت؛
درّه‌، از آن سرشار شد.
آفریدگان، از آن زاده شدند؛
روان‌، سرشتِ آن گشت؛
و شاهان و فرزانه‌گان، از آن سامان‌ دهندگان جهان شدند.
اگر یک، از آسمان نظر برمی‌گرفت، فرو می‌افتاد؛
اگر از زمین روی برمی‌تافت، فرومی‌پاشید؛
اگر روان‌ سرشت آن نبود، فره‌اش گم می‌شد.
پس یک، سرچشمه‌ی پایداری و دانایی است؛
پس بزرگی، کوچکی خود را از یاد نبردن است.
پس والایی، دون پایه‌گی خود را فراموش نکردن است.
از این‌رو، شاه و فرزانه خود را کوچک، دون‌پایه و نادان می‌شمرند.
آیا این فراموش نکردن، خود آیین فرودستی نیست؟
باران چون ببارد، از بلندای کوهساران، به سوی دره می‌شتابد.
پس، بودن در یک، بودن است؛
و آنان که در ستایش خویش‌اند، ستوده نیستند.
کنده‌ی ناتراشیده بودن، خوشتر است.