شاید کمالِ بی‌همتا، نابسنده نماید؛
ولی کارایی‌اش فرونپاشد.
هرچند سرشارترین، تهی نماید؛
ولی هم‌چنان بی‌پایان است.
راست، گاه کوژ می‌نماید؛
استادی، گاه ناشیانه به‌چشم‌آید؛
و سخنور، گاه کُندزبان شنیده شود.
دلِ فسرده را با تکانش، امیدوار نما؛
روانِ تب‌دار را با خنکایِ آرامش، آرام ساز؛
آرامشِ بنیادین، راهِ جهان را راست می‌دارد.