سوره العنکبوت

ووصينا الإنسان بوالديه حسنا وإن جاهداك لتشرك بي ما ليس لك به علم فلا تطعهما إلي مرجعكم فأنبئكم بما كنتم تعملونَ(8)

برداشت از آیه :انسان به‌سویِ پروردگارش باز‌گردد و از کردارِ خود آگاه شود، نیکی به پدر و مادر در سرشتِ مهربان و الهیِ انسان است و پیروی از نفسِ بدکنش نادانی است.

روشنگری:نیکی و مهربانی در سرشت الهی انسان است و نیکی به پدر و مادر در راس همه نیکی ها است و انسان به سرشت مهربان و الهی خود داناست و پاسخ قالو بلی در برابر پرسش الست بربکم؟ تاییدی بر آن است، ستمگری و بدی نیز وسوسه نفس بدکنش یا همان شیطان است که انسان خردمند باید از آن دوری جوید اگرچه خواسته عزیزترین یعنی پدر و مادر انسان باشد.

فإذا ركبوا في الفلك دعوا الله مخلصين له الدين فلما نجاهم إلى البر إذا هم يشركونَ(65)

برداشت از آیه :آنگاه که انسان در خطر می‌افتد، وجدانِ او سرشتِ مهربانِ الهی را می‌خواند و چون رهایی می‌یابد از نفسِ بدکنشِ خود پیروی می‌کند.

روشنگری:دین = وجدان الهی انسان( دین الله) که امکان مقایسه مهربانی(ملائکة الله) و ستمکاری( نفس بدکنش/شیطان) را برای انجام کاری به انسان می بخشد و انسان به کمک اراده ی الهی خود (امرالله) آن کار را به انجام می رساند. منشاء وجدان انسان سرشت الهی انسان (فطرة الله) است که در هنگام آفرینش در وی دمیده شده است( روح الله) و تجلی سرشتِ الهی در انسان(اذن الله) است و این سلسله مراتب (نعمت الله) و راه و آئینِ مهرِ پروردگارِ مهرپرور (صراط الله/مستقیم) است.